กาละทานะสุตตะคาถา

กาละทานะสุตตะคาถา

กาเล  ทะทันติ  สะปัญญา                                        วะทัญญู   วีตะมัจฉะรา

กาเลนะ  ทินนัง  อะริเยสุ                                         อุชุภูเตสุ  ตาทิสุ

วิปปะสันนะมะนา  ตัสสะ                                      วิปุลา  โหติ  ทักขิณา

เย  ตัตถะ  อะนุโมทันติ                                            เวยยาวัจจัง  กะโรนติ  วา

นะ  เตนะ  ทักขิณา  โอนา                                       เตปิ  ปุญญัสสะ  ภาคิโน

ตัสํมา  ทะเท  อัปปะวานะจิตโต                            ยัตถะ  ทินนัง  มะหัปผะลัง

ปุญญานิ   ปะระโลกัสํมิง                                        ปะติฎฐา  โหนติ  ปาณินันติฯ

แปล

ทายกทั้งหลายเหล่าใด, เป็นผู้มีปัญญามีปรกติรู้จักคำพูด ปราศจากตระหนี่ มีใจเลื่อมใสแล้วในพระอริยะเจ้าทั้งหลาย ซึ่งเป็นผู้ตรงคงที่, บริจาคทานทำให้เป็นของที่ตนถวายโดยกาลนิยมในกาลสมัย, 
ทักษิณาของทายกนั้นเป็นคุณสมบัติ มีผลไพบูลย์  ชนทั้งหลายเหล่าใดอนุโมทนา หรือช่วยกระทำการขวนขวายในทานนั้น  ทักษิณาทานของเขามิได้บกพร่องไป ด้วยเหตุนั้น 
ชนทั้งหลายแม้เหล่านั้นย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งบุญนั้นด้วย  เหตุนั้น ทายกควรเป็นผู้มีจิตไม่ท้อถอย, ให้ในที่ใดมีผลมากควรให้ในที่นั้น บุญย่อมเป็นที่พึ่งอาศัยของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า ฉะนี้