โพชฌังคะปะริตตัง

โพชฌังคะปะริตตัง

            โพชณังโค  สะติสังขาโต                            ธัมมานัง  วิจะโย  ตะถา

วิริยัมปีติปัสสัทธิ                                                      โพชณังคา  จะ  ตะถาปะเร

สะมาธุเปกขะโพชณังคา                                        สัตเตเต  สัพพะทัสสินา

มุนิตา  สัมมะทักขาตา                                             ภาวิตา  พะหุลีกะตา

สังวัตตันติ  อะภิญญายะ                                         นิพพานายะ  จะ  โพธิยา

เอเตนะ  สัจจะวัชเชนะ                                           โสตถิ  เต  โหตุ   สัพพะทา ฯ

            เอกัสํมิง  สะมะเย  นาโถ                             โมคคัลลานัญจะ  กัสสะปัง

คิลาเน  ทุกขิเต   ทิสํวา                                            โพชณังเค  สัตตะ  เทสะยิ

เต  จะ  ตัง  อะภินันทิตํวา                                        โรคา  มุจจิงสุ  ตังขะเณ

เอเตนะ  สัจจะวัชเชนะ                                           โสตถิ  เต   โหตุ  สัพพะทา ฯ

            เอกะทา  ธัมมะราชาปิ                                 เคลัญเญนาภิปิฬิโต

จุนทัตเถเรนะ  ตัญเญวะ                                          ภะณาเปตํวานะ  สาทะรัง

สัมโมทิตํวา  จะ  อาพาธา                                        ตัมหา  วุฏฐาสิ  ฐานะโส

เอเตนะ   สัจจะวัชเชนะ                                          โสตถิ  เต  โหตุ  สัพพะทา  ฯ

            ปะหีนา  เต  จะ  อาพาธา                             ติณณันนัมปิ  มะเหสินัง

มัคคาหะตะกิเลสา  วะ                                            ปัตตานุปปัตติธัมมะนัง

เอเตนะ  สัจจะวัชเชนะ                                           โสตถิ  เต  โหนตุ  สัพพะทา ฯ

บทแปล

โพชฌงค์ ๗ ประการ คือ สติสัมโพชฌงค์ ธรรมวิจยะสัมโพชฌงค์ วิริยะสัมโพชฌงค์ ปีติสัมโพชฌงค์ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ สมาธิสัมโพชฌงค์ และอุเบกขาสัมโพชฌงค์ ๗ ประการเหล่านี้ เป็นธรรมอันพระมุนีเจ้า ผู้ทรงเห็นธรรมทั้งปวงตรัสไว้ชอบแล้ว อันบุคคลเจริญแล้วกระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ และเพื่อนิพพาน        ด้วยการกล่าวคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงบังเกิดมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อ ในสมัยหนึ่ง พระโลกนาถเจ้า ทอดพระเนตรเห็นพระโมคคัลลานะ และพระมหากัสสปะเป็นไข้ ได้รับความลำบาก จึงทรงแสดงโพชฌงค์ ๗ ประการ ให้ท่านทั้งสองฟัง ท่านทั้งสองนั้น ชื่นชมยินดียิ่ง ซึ่งโพชฌงคธรรม โรคก็หายได้ในบัดดล    ด้วยการกล่าวคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงบังเกิดมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อ ในครั้งหนึ่ง องค์พระธรรมราชาเอง (พระพุทธเจ้า) ทรงประชวรเป็นไข้หนัก รับสั่งให้พระจุนทะเถระ กล่าวโพชฌงค์นั้นนั่นแลถวายโดยเคารพ ก็ทรงบันเทิงพระหฤทัย หายจากพระประชวรนั้นได้โดยพลัน    ด้วยการกล่าวคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงบังเกิดมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อ ก็อาพาธทั้งหลายนั้น ของพระผู้ทรงคุณอันยิ่งใหญ่ทั้ง ๓ องค์นั้น หายแล้วไม่กลับเป็นอีก ดุจดังกิเลส ถูกอริยมรรคกำจัดเสียแล้ว ถึงซึ่งความไม่เกิดอีกเป็นธรรมดา ด้วยการกล่าวคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงบังเกิดมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อ เทอญ.