วันเสาร์ที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557

อุณํหิสสะวิชะยะคาถา

อุณํหิสสะวิชะยะคาถา
            อัตถิ  อุณํหิสสะ  วิชะโย                              ธัมโม  โลเก  อะนุตตะโร
            สัพพะสัตตะหิตัตถายะ                               ตัง  ตํวัง  คัณหาหิ  เทวะเต
            ปะริวัชเช  ราชะทัณเฑ                                อะมะนุสเสหิ  ปาวะเก
            พะยัคเฆ  นาเค  วิเส  ภูเต                            อะกาละมะเณนะ  วา
            สัพพัสํมา  มะระณา  มุตโต                         ฐะเปตํวา  กาละมาริตัง
            ตัสเสวะ  อานุภาเวนะ                                 โหตุ  เทโว  สุขี  สะทา
            สุทธะสีลัง  สะมาทายะ                               ธัมมัง  สุจะริตัง  จะเร
            ตัสเสวะ  อานุภาเวนะ                                 โหตุ  เทโว  สุขี  สะทา
            ลิกขิตัง  จินติตัง  ปูชัง                                  ธาระณัง  วาจะนัง  คะรุง

            ปะเรสัง  เทสะนัง  สุตํวา                             ตัสสะ  อายุ  ปะวัฑฒะตีติ


ประวัติของคาถา
              เรื่องการยืดอายุการตายออกไป พระพุทธองค์ทรงประทานพระคาถาให้เทวดาองค์หนึ่ง ชื่อ“เทพอุณหิส”ซึ่งตระหนักถึงเวลาต้องจุติลงมาเกิดในโลกมนุษย์แต่ไม่อยากลงมาใคร่อยู่ในเทวโลกต่อ และกราบทูลขอต่อพระพุทธเจ้า ซึ่งพระองค์ก็ทรงเมตตาประทานพระคาถายืดอายุ ให้เทพอุณหิสจึงมี
  ชีวิตยืนยาวอยู่ในเทวโลก  พระคาถานี้ท่านระบุว่า  ถ้าผู้ใดสวดเป็นประจำทุกคืน นอกจากจะยืดอายุให้ยืนยาวกว่าปกติ ยังจะแคล้วคลาดจากภัยพิบัติทั้งหลายทั้งปวง และเป็นพระคาถาที่ใช้สวดในพระราชพิธีสำคัญต่างๆ มาแต่โบราณจนปัจจุบัน
                                                                     
                                                                              คาถาอุณหิสวิชัยแปล

                พระธรรมอันชื่อว่า  อุณหิสวิชัยมีอยู่  เป็นธรรมอันยอดเยี่ยมในโลก  ดูก่อนเทวดา  ท่านจงเรียนอุณหิสวิชัยธรรมนั้น  เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่สรรพสัตว์ พึงหลีกเว้นเสียได้  ซึ่งราชทัณฑ์ อมนุษย์ทั้งหลายเพลิงไฟ  เหล่าเสือ  นาค  สัตว์มีพิษร้าย  รอดพ้นจากอกาลมรณะ (ความตายในเมื่อยังไม่ถึงเวลาอันสมควร)

  จากความตายทุกอย่าง ทุกประการ เว้นแต่กาลมรณะ (ความตายในเมื่อถึงกาลอันสมควร)
   ด้วยอานุภาพแห่งอุณหิสวิชัยธรรมนนั้น ขอเทพเจ้าจงเป็นผู้มีความสุขทุกเมื่อ (พระธรรมนี้) เอามาเขียนก็ดี  นึกคิดก็ดี  บูชาก็ดี  ทรงจำก็ดี  บอกกล่าวเคารพก็ดี ฟังที่ท่านแสดงแก่ผู้อื่นก็ดี  จะทำให้มีอายุจำเริญแล.

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น