บทขัดกะระณียะเมตตะสุตตัง

      ตำนานของเมตตปริตร

เมตตปริตร คือ ปริตรที่กล่าวถึงการเจริญเมตตา มีประวัติว่า

สมัยหนึ่งเมื่อพระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่วัดพระเชตวัน กรุงสาวัตถี มีภิกษุ ๕๐๐ รูป เรียนกรรมฐานจากพระพุทธองค์แล้ว เดินทางไปแสวงหาสถานที่ปฏิบัติธรรม พวกท่านได้มาถึงไพรสณฑ์แห่งหนึ่งปรึกษากันว่าสถานที่นี้เหมาะสมแก่การเจริญสมณธรรมจึงตกลงใจอยู่จำพรรษาในที่นั้นชาวบ้านก็มีจิตศรัทธาสร้างกุฏิถวายให้พำนักรูปละหลังและอุปัฏฐากด้วยปัจจัยสี่มิให้ขาดแคลนเมื่อฝนตกพวกท่านจะเจริญกรรมฐานที่กุฏิครั้นฝนไม่ตกก็จะมาปฏิบัติที่โคนไม้รุกขเทวดาที่สิงสถิตอยู่ที่ต้นไม้ไม่สามารถอยู่ในวิมานได้เพราะผู้ทรงศีลมาอยู่ใต้วิมานของตนจึงต้องพาบุตรธิดาลงมาอยู่บนพื้น เบื้องแรกคิดว่า พวกภิกษุคงจะอยู่ชั่วคราวก็ทนรอดูอยู่ชั่วคราวแต่เมื่อรู้ว่ามาจำพรรษาตลอดสามเดือนจึง เกิดความไม่พอใจคิดจะขับไล่ให้กลับไปในระหว่างพรรษาฉะนั้น จึงพยายามหลอกหลอนด้วยวิธีต่างๆ เช่น สำแดงรูปร่างที่น่ากลัว ร้องเสียงโหยหวน ทำให้ได้รับกลิ่นเหม็นต่างๆพวกภิกษุหวาดหวั่นตกใจต่ออารมณ์ที่น่ากลัวเหล่านั้นไม่สามารถจะปฏิบัติธรรมได้โดยสะดวกจึงปรึกษากันว่าไม่ควรจะอยู่ในสถานที่นี้ต่อไปควรจะกลับไปจำพรรษาหลังในสถานที่อื่น จากนั้นจึงรีบเดินทางกลับไปโดยไม่บอกลาชาวบ้าน เมื่อมาถึงวัดพระเชตวันได้เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าแล้วกราบทูลให้ทรงทราบเรื่องนี้ แต่พระพุทธองค์ทรงเล็งเห็นว่าสถานที่เดิมเหมาะสมกับภิกษุเหล่านี้มากกว่าที่อื่น จึงทรงแนะนำให้พวกท่านกลับไปสถานที่นั้นพร้อมกับตรัสสอนเมตตปริตรเพื่อเจริญเมตตาแก่รุกขเทวดา เมื่อพวกภิกษุได้เรียนเมตตปริตรจากพระพุทธเจ้าแล้ว จึงเดินทางกลับไปยังสถานที่เดิมก่อนจะเข้าสู่ราวป่าพวกท่านได้เจริญเมตตาโดยสาธยายพระปริตรนี้ อานุภาพแห่งเมตตาทำให้รุกขเทวดามีจิตอ่อนโยน มีไมตรี จึงไม่เบียดเบียนเหมือนก่อน ทั้งยังช่วยปรนนิบัติและคุ้มครองภัยอื่นๆอีกด้วย ภิกษุเหล่านั้นได้พากเพียรเจริญเมตตาภาวนาทุกรูปได้บรรลุอรหัตผลภายในพรรษานั้น

บทขัดกะระณียะเมตตะสุตตัง

ยัสสานุภาวะโต  ยักขา                                            เนวะ  ทัสเสนติ  ภิงสะนัง

ยัมหิ  เจวานุยุญชันโต                                              รัตตินทิวะมะตันทิโต

สุขัง  สุปะติ  สุตโต  จะ                                           ปาปัง  กิญจิ  นะ  ปัสสะติ

เอวะมาทิคุณูเปตัง                                                    ปะริตตันตัมกะณามะ  เห  ฯ

แปลบทขัดกะระณียะเมตตะสุตตัง

          เหล่า เทพยาทั้งหลาย ย่อมไม่แสดงอาการอันน่าสะพรึงกลัว เพราะอานุภาพแห่งพระปริตรนี้ อนึ่งบุคคลไม่เกียจคร้าน สาธยายอยู่เนือง ๆ ซึ่งพระปริตรนี้ ทั้งในกลางวันและกลางคืนย่อมหลับเป็นสุข ขณะหลับย่อมไม่ฝันร้าย ท่านผู้เจริญทั้งหลาย จงสวดพระปริตร อันประกอบไปด้วยคุณดังกล่าวมา ดังนี้เทอญ